the city that never sleeps...

Het is toch leuk als je mensen in bijzondere baantjes kent. Vrienden van me werken achter de coulissen van het theater Lyric, waar Cabaret momenteel speelt. Gisteravond werd ik door hen meegenomen naar een bijzondere uitvoering van de veelgeprezen musical Avenue Q. Het was een nachtvoorstelling voor mensen die werken in de West End. Zij kunnen door hun eigen werk pas na elven 's avonds een voorstelling bezoeken. Sinds Cats op het toneel stond in de jaren tachtig was dit niet meer gebeurd.

Kaartjesverkopers, geluid- en lichtmensen, regisseurs, acteurs, allemaal kwamen ze bij elkaar in het Noël Coward Theatre. Ze vormen het meest enthousiaste publiek dat ik ooit heb gezien! Als een grote famile begroetten ze elkaar, zwaaiden ze naar mensen die ze herkenden aan de andere kant van de zaal, kletsten ze over hun werk en verwelkomden ze de spelers op het toneel met lachsalvo's, luid applaus en hilarische opmerkingen die alle dankbaar in ontvangst werden genomen.

Avenue Q is 'the place to live' als je het je niet kunt veroorloven ergens anders te wonen. Het is een fictieve straat in New York waarin poppen wonen die net als in Sesamstraat op kinderlijke wijze nieuwe dingen leren... alleen gaat het niet over optellen en kleuren herkennen, maar over onderwerpen als werkloosheid, racisme en homoseksualiteit. In onverbloemde taal. Ik rolde van mijn stoel van het lachen, de rest van het levendige publiek bulderde mee. Zij weten als geen ander het podiumwerk te waarderen.

Na afloop van de voorstelling - het was twee uur 's nachts - togen we naar Players in Broadwick Street en Downstairs at the Phoenix in Charing Cross Road; theatercafés die na acht uur 's avonds en in de weekends alleen toegankelijk zijn voor West End-medewerkers. Het zijn plekken in Londen waar weinigen het bestaan van kennen, maar waar film- en theaterliefhebbers samenkomen en musicalsterren nog eens achter de piano kruipen om beschonken een deuntje uit hun optreden te pingelen. Het is een eigen wereld. West Enders leven als mollen; ze komen 's middags een keer boven de grond en kruipen pas diep in de nacht weer onder de wol.

Het enige waar ik aan moest wennen was de celebrity-status. Veel tv- en filmhelden in Londen staan bij tijd en wijle op de planken. En komen dus in de late uurtjes in deze 'members only' cafés. Ik zag Noel en Julian van de Mighty Boosh, Dick Fiddy van het British Film Institute en James McAvoy. James McAvoy! Hij is één van mijn grote helden! Hij speelt in de succesvolle Britse serie Shameless en in de net uitgekomen film The Last King of Scotland. Hij is genomineerd voor een Bafta. Vorig jaar won hij de Rijzende Ster Bafta.

Toen ik oog in oog met hem stond, moest ik even slikken... terwijl het ventje acht jaar jonger is dan ik! Ik bestelde een biertje, knikte hem vriendelijk toe en liet hem met rust. Hij knikte terug en kaartte verder met zijn vrienden. Het is ongepast om iemand in deze 'members only' bars te belagen; ze komen hier juist om zichzelf te zijn. Dus kroop ik stilletjes naar mijn stoel en verdronk mijn verdriet. 'It's official', dacht ik nog. 'I am starstruck'.