rotte haai

De ingepekelde haai van de Britse artiest Damien Hirst is aan het wegrotten. Eigenaar van het omstreden kunstwerk, Steve Cohen - een hedge fund miljonair uit Amerika - kocht het nog geen twee jaar geleden voor een miljoentje of tien. Hirst overweegt nu dit meest waardevolle en iconische symbool van BritArt te vervangen.

Een vers specimen moet het aquarium vol formaldehyde gaan bevolken voordat het huidige volledig uit elkaar valt. De toestand waarin de nu misvormde haai verkeert is een teken aan de wand dat al Hirsts werken geen eeuwig leven beschoren zijn.

Hamvraag is of een nieuwe haai nog wel tien miljoen euro waard is. Je schildert toch ook niet een Rembrandt over zonder dat het in waarde daalt? Volgens Hirst draait zijn kunst echter om 'het idee', 'het concept' en niet om de tastbare vis die nu aan het wegkwijnen is.

Dat het vaker misgaat met kunst, blijkt uit dit en dit grappige relaas.

Ik heb overigens weleens rotte haai geproefd. In IJsland is het een delicatesse. Ik geloof dat ze het hakard noemen. Ze stoppen een stuk haai in de grond, laten het daar een maand of zes liggen wat neurotoxinen uit het vlees verwijderd. Na opgraving wordt het buiten gedroogd en in blokjes gesneden.

Je krijgt dus een kubusje alsof het om een blokkie kaas gaat. Met een cocktailprikkertje. Aanvankelijk proef je niks, maar twee seconden later sijpelt de smaak van rotte vis en oud bloed tussen je kiezen. Wegspoelen met IJslandse Schnapps, lieflijk 'Zwarte Dood' genoemd, is een aanrader.

Gut, wat een morbide blog...