no tears for tony

Twin Towers zijn gevallen, metrostellen werden opgeblazen, soldaten stierven in Basra en Kandahar. Maar nooit liet Tony publiekelijk een traan of onderdrukte hij een trilling in zijn onderlip. Vandaag brak zijn stem.

De reden? Een speech op de landelijke TUC conferentie, dat met vakbondvertegenwoordigers van ruim 6,5 miljoen Britse arbeiders de steunpilaar van de Labour Partij is. Premier Blair is dankzij deze leden in het afgelopen decennium groot geworden. Het zijn echter dezelfde leden die hem vandaag probeerden te kielhalen. Het leek Tony allemaal even iets teveel te worden.

De minister-president kondigde vorige week aan dat de Labour partijconferentie - die over 14 dagen wordt gehouden - zijn allerlaatste in de hoedanigheid van staatsleider zal zijn. Met andere woorden: zijn speech vandaag tijdens de TUC conferentie was een afscheidstoespraak.

En dat afscheid werd hem niet makkelijk gemaakt, gezien alle boegeroep, het vragenvuur en het applaus dat meer bedoeld was voor de kritische opmerkingen uit het publiek dan Blairs verweer. ,,Voor het geval we het allemaal zijn vergeten, we hebben Labour voor het eerst in honderd jaar drie termijnen aan de macht'', probeerde Tony nog. Hij noemde de introductie van het minimumloon, full time rechten voor part time werknemers en nog een reeks verbeterde arbeidsvoorwaarden.

Toen hem aan het eind van zijn toespraak werd gevraagd wat hij het meest aan het congres zou missen, werd de premier melancholiek. Met gebroken woorden die trilden als de snaren van de gitaar die hij in zijn vrije tijd bespeelt, reageerde hij: ,,Ik heb altijd, in tegenstelling tot wat velen denken, respect gehad voor wat vakbonden betekenen - gezonde vakorganisaties zijn vitaal voor onze democratie. Het feit dat we het niet altijd met elkaar eens zijn, is geen slechte zaak. Maar realiseer je dit; het probleem in mijn functie is dat je moeilijke beslissingen moet nemen en je niet iedereen te allen tijde kunt behagen.''

Het applaus duurde vijf seconden. Een enkeling riep: 'Breng de troepen naar huis'.