verdrietig

Ook nare dingen maken deel uit van mijn ervaringen in Engeland. Zo kreeg ik vanmorgen het vreselijke bericht dat Don, de vader van mijn goede vriend Duncan, is overleden op de operatietafel. Hij onderging een bypass-operatie waarvan je vandaag de dag denkt dat ze dat kunstje wel effe flikken. Niet dus. Arme, arme Don.

Door wie het woord 'rechtvaardigheid' is bedacht weet ik niet, maar hierbij heeft het zijn geldigheid verloren. Don was een bijzondere, lieve man die gezond leefde en nooit iemand een haar heeft gekrenkt. Hij werkte hard, was opgewekt en een hartverwarmende vader en echtgenoot. Hij stond dichterbij me dan menig bloedverwant. Hij was een surrogaat-oom in Engeland. En pas 58 jaar oud.

Hij was het soort mens dat het verdiende nog even te blijven. Maar het mocht niet zo zijn. Wellicht een beetje vreemd, deze private pijn op zo'n publieke plaats, maar ik moet het kwijt en schrijven is wat ik doe.

Don, ik mis je nu al.