once upon a time in derry…

Opgegroeid in het dorp Maurik in de Betuwe, heb ik als kind bar weinig meegemaakt. In Londonderry in Noord-Ierland is dat toch even een ander verhaal. Hier speelt een jonge generatie republikeinen kat-en-muis met de politie. Het is een droevig schouwspel.

Vanavond ging ik na het schrijven van mijn nieuwsverhaal over de verkiezingen naar de fitnesszaal van het hotel op de vierde verdieping om mijn veel te calorische maaltijd te verbranden. Een uurtje zweten doet me goed, dacht ik. De gymzaal kijkt uit over Derry, in de avond is dat een prachtig gezicht… totdat veertig jongeren hun brandbommen tevoorschijn halen.

Terwijl ik op de hardloopbaan stond te puffen en uitkeek over de stad, voltrok zich het drama. De eerste melkflessen gevuld met doeken die zijn doordrenkt met brandstof en aangestoken, kwamen richting het hotel vliegen. Alsof het een alledaags ongemakt betrof, sloot het hotelpersoneel zwijgend de metalen rolluiken op de begane grond. Toeristen die op straat slenterden, sloegen op de vlucht. Auto’s keerden om en kozen een andere route om de stad te kunnen verlaten.

Binnen korte tijd was de politie gealarmeerd en reed een gepantserde wagen op de groep in. Daarna begon de jacht… politiewagen trekt zich terug, jeugd komt tevoorschijn. Jeugd gooit met stenen en bommen, politiewagen komt weer in dreigende snelheid aanrijden. Dat ging een kleine twintig minuten zo door, tot vijf voertuigen van de PSNI uitrukten en de aanval inzetten.

In luttele seconden waren de – inmiddels flink opgefokte - jongeren uit elkaar gedreven en bleef het stil op straat. Foto’s die ik poogde te maken, zijn onscherp omdat ik geen flits tegen de gesloten ramen kon gebruiken. Op de eerste plaat wordt een brandbom gegooid. De tweede foto toont een dovend brandje op de stadsmuur naast het hotel. Dan zie je de politiewagens en relschoppers.

Glasscherven in de straten van Derry zijn net zo gewoon als kauwgomresten in de straten van Amsterdam. Was het dit keer een reactie op de verkiezingen? Wie zal het zeggen. Jongeren spreken niet middels het stembiljet – vermoedelijk grijpen ze daarom naar wapens die voor Noord-Ierse begrippen nog betrekkelijk onschuldig zijn… De vurige hoop is dat het in hun latere leven niet hoeft te escaleren. En dat hun eigen kinderen met gewoon speelgoed opgroeien.