schot op het schavot

Het zijn niet Browns beste dagen als premier. Tijdens het wekelijkse vragenuurtje werd hij ervan beschuldigd zich niet volgens de regels te gedragen in het parlement. Kamervoorzitter Michael Martin (de man op de hoge stoel wiens meest bekende uitspraak 'Order, order' is in het woelige Lagerhuis, zie foto rechts) verzocht hem 'gematigde taal' te gebruiken.

Brown had oppositieleider David Cameron beschuldigd van 'misleiding van het publiek' door te suggereren dat alleen Labourministers schuld hadden aan het Schotse verkiezingsfiasco. Volgens het onafhankelijke onderzoek hadden alle partijen schuld aan de gemaakte fouten die ertoe leidden dat 140.000 stembriefjes waren afgekeurd.

Cameron had Brown op de meest gevoelige plek geraakt: de premier is Schots, in het hoge noorden van Groot-Brittannie ligt zijn kiesdistrict. Hoe dan ook, het was de premier die op de vingers werd getikt. Door een Schot (Martin is landgenoot). In het Lagerhuis is het namelijk verboden om elkaar te beschuldigen van liegen. Conservatieve kamerleden verweten hem 'onparlementair' taalgebruik en eisten dat hij zijn opmerkingen introk. En daarmee ging Brown een nieuwe week van vernedering in...

god shave the queen

Was afgelopen week ziek en ben daarom helemaal vergeten te vertellen over mijn bezoek aan de Frieze Art Fair in Londens Regent Park. Dit is een imposante kunstbeurs van internationale artiesten. Je hoeft geen dikke portemonnee te hebben om hier wat mooie werken op de kop te tikken, hoewel je in dat geval als een razende ronnie door het gebouw moet rennen omdat al het betaalbare binnen luttele uren weg is. En de beurs is grooooot, dus enige fysieke training ter voorbereiding is raadzaam.

Op de openingsdag van de Art Fair kwamen Dinos en Jake Chapman, het bekende kunstenaarsduo van de BritArt beweging, weer met hun jaarlijkse stunt op de proppen: tekenden ze vorig jaar karikaturen van het publiek, die nu grif geld waard zijn, deze keer zochten ze de controverse op door de afbeelding van de koningin op bankbiljetten van 20 of 50 pond te verminken. Bij de stand van White Cube, waar grote namen als Jay Joplin en Tracey Emin rondliepen, vormde zich al snel een lange rij. Ondergetekende stond er anderhalf uur in.

Zeg zelf, als de Chapman brothers gratis op een briefje voor je tekenen, dan ga je daar toch onbezonnen Brits voor queuen? De kosten waren enkel gelegen in het bankbiljet dat je ervoor moest opofferen. En wellicht gevangenisstraf als je wordt opgepakt wegens medeplichtigheid. Het verminken van bankbiljetten is namelijk bij wet verboden (Currency and Bank Notes Act). En daar zat 'em het grensoverschrijdend gedrag die de jongens zo graag opzoeken (bij nader inzien, ondergetekende stond niet in de rij... echt niet echt niet... ik ben een brave burger die geen wetten overtreedt).

Een minder bekende kunstenaar uit de Londense East End blijkt boos over de stunt; hij zou jaren geleden eenzelfde actie hebben uitgevoerd dus waarom is het nu opeens een hype? Hmmm, vermoed dat mijn aanvankelijk razend indrukwekkende kunstbezit (oh nee, ik bedoel, ik bezit helemaal niks... echt niet echt niet... ik ben een brave... etc.) opeens een stuk minder waard is.

burgemeester bojo (2)

Bojo's sollicitatieformulier voor het burgemeesterschap van Londen, leuke insight. Zie hier.

bruinebroodsweken

Browns wittebroodsweken zijn over. Deze week moet hij knalhard terugknokken om weer in de gading van de Britse kiezers te komen, zie mijn artikel hier.

De premier heeft een compleet offensief klaarliggen, met als hoogtepunt PM Question Time op woensdag, waarin hij oog in oog komt te staan met de man die zijn populariteit knakte: David Cameron. Kortom, wordt vervolgd...

doritodief in aberdeen

zwart zwembad

Het conferentieseizoen zit er weer op. In order of appearance (niet van populariteit) hielden de liberaal-democraten, Labour en de conservatieven hun jaarlijkse partijconferenties in diverse Engelse badplaatsen (reden: op die lokaties zitten van oudsher de grote conferentiehallen en voldoende hotels en B&B's).

Gisteren keerde ik terug van de conservatieve partijconferentie in Blackpool (zie artikelen hier en hier) - ik moet altijd weer bijkomen van de diepe ellende die die stad uitstraalt. Altijd heb ik weer de neiging mijn hoofd op de rails te leggen als ik hoor dat ik naar Blackpool moet: de noordelijke kustplaats is een magneet voor alles wat oud, kreupel, lelijk, dom, tandeloos en dik is (en dat is geen overdrijving). Heb je een bierbuik? Is de kleuring van je permanent iets te roze uitgevallen? Draag je het liefst elke dag een voetbalshirt met grote ketchupvlekken? Gulp het liefst open? Rollator aangeschaft? Groeien de spataderen boven je kniekousen? Kom naar Blackpool!

Eens per jaar vormen de partijdelegaties de grote uitzondering op dit treurige beeld (bij deze mijn eigen vege lijf gered:) Zij zoeken in de avonden wanhopig naar een behoorlijk restaurant maar stuiten enkel op MacDonald's, Domino's Pizza, Harry Ramsden's (fish & chips-keten) en andere frituurzaken, waarna ze met honderden tegelijk proberen binnen te wurmen bij de enige authentieke Italiaan. Is de conferentie ten einde, dan hollen partijleden, standhouders en journalisten massaal naar de eerste beste trein die richting Londen koerst.

Blackpool is bijna een eeuw lang de setting geweest van 's lands grootste politieke drama's. Hier verrees de naoorlogse welvaartstaat, liet Labour zich vallen in de armen van het IMF, kwam het Thatcherisme op, lanceerde John Major een vruchteloze reddingscampagne, werd Tony Blairs New Labour geboren, hield David Cameron zijn open sollicitatie voor het partijleiderschap.

Maar alles wordt anders. Want Labour en de Tories keren Blackpool voorgoed de rug toe (de liberaal-democraten waren er wijselijk nooit aan begonnen). De reden is dat ze nieuwe delegaties willen aantrekken, en daarom liever vanuit centralere steden als Birmingham en Manchester willen confereren. Bovendien krijgen de partijen een groter bereik als ze blijven verkassen. Ik denk eerlijk gezegd dat dit een tactisch argument is, omdat ze niet durven zeggen dat ze eindelijk van het vreselijke Blackpool verlost willen zijn.

Je begrijpt, ik heb een rondedansje gedaan. Zonder Blackpool zal mijn leven een stuk aangenamer zijn. Al moet ik eerlijk bekennen dat de stadsbewoners veel hartelijker en persoonlijker zijn dan elders in Engeland. Sommigen mogen hun tanden wat vaker poetsen, hun haren eens kammen of een strijkijzer over hun shirt halen, maar stuk voor stuk hebben ze een hart van goud. Van het horeca-personeel tot de taxichauffeurs, van de politieagenten tot de trambestuurders. Allen geven om hun stad en willen dat je je er welkom voelt. It's a dirty job but someone's got to do it. Doe eens gek. Probeer het eens uit. En laat me weten hoe jij er over denkt.