guinness marmite

Het had een 1 april-grap kunnen zijn... Marmite en Guinness hebben de handen ineen geslagen en zijn met een potje op de markt gekomen dat de Ieren moet bekoren in de aanloop naar het jaarlijkse St. Patricksfeest: Guinness Marmite!

Voor degenen die de merken niet kent: Marmite is een broodbeleg dat bestaat uit gist en groente. Tja, ze zeggen hier niet voor niets 'you either love it or hate it'. Ik lok altijd grote discussies uit met de opmerking dat ik ergens in het midden zit. Want d-a-t k-a-n n-i-e-t, vinden de Britten.

Guinness is een beroemd zwart bier van het type stout uit Ierland (deze zin heb ik rechtstreeks gejat van Wikipedia, ik had het niet mooier kunnen formuleren). Ik vind het kouwe koffie met een bittere afdronk, maar dat mag ik al helema-a-a-al niet zeggen van de Britten (zie, ik mag niet veel hier).

Afijn, nou hebben gist en gist zich verenigd, zwart en zwart zich vermengd, je moet van allebei houwe of nie, en ze smaken zo ongeveer het zelfde. Lekker dubbelop dus. Als de eilanders ooit een reële poging hadden ondernomen hun excentrieke imago weg te poetsen, dan kan ik hierbij vaststellen dat dat allemaal voor niets is geweest.

(onderwerp getipt door Werner, waarvoor dank)

kastanjeboom in drieluik

Deze foto is van mijn grote trots, de kastanjeboom die in mijn huiskamer groeit. Hij ligt nog letterlijk in de watten, tot 'ie groot en sterk genoeg is (en ik zijn definitieve bestemming heb bepaald) om 'em te planten.

Waarom ik een kastanjeboom kweek, heeft drie redenen.

Eind vorig jaar hoorde ik dat de vader van een goede vriend was overleden. Don was als een oom voor me, en ik mis hem enorm. Toen ik het slechte nieuws kreeg, spoedde ik naar buiten voor een ferme wandeling in de koude, frisse lucht. Ik raapte een bolster op, die enigszins geopend was, en stak 'em in mijn zak. Eenmaal thuis handelde ik uit automatisme: kastanje in watjes, nat maken, in een glas, voor het raam, terug naar de orde van de dag.

Een boom voor Don leek me een nobel streven. Toen ik vijf jaar oud was, logeerde ik met mijn ouders en broer voor een lang weekend op een boerenerf. Daar leerde ik Esther Geuting kennen (Esther, als je dit leest....!), ze was even oud. Aan het einde van de vakantie gaf ze me een kastanje waaruit een scheut groeide, in watjes in een boterhamzakje. Die ging thuis gelijk in de achtertuin, waar het in zeven jaar ontwikkelde tot een stevig boompje. Mijn vader tegelde er keurig omheen, het was mijn grote trots. Tot we gingen verhuizen. Papa had gelijk, toen hij me op het hart drukte dat je bomen niet kunt verplanten. We lieten hem staan. Een week later kwamen we terug naar het huis omdat mijn ouders nog wat zaken moesten afwikkelen. De nieuwe bewoners hadden de boom uit de grond gerukt en in de container geflikkerd. Knak, zei mijn ziel.

Het is alweer twee jaar geleden dat ik Nobelprijswinnares voor de Vrede Wangari Maathai interviewde. Na afloop van het gesprek beloofde ik uit naam van de vrede een boom te planten. Het is er nooit van gekomen (understatement voor: ik ben een lui varken).

Tijd om het goed te maken, denk ik nu. Mijn zelfgekweekte kastanjeboom groeit uit tot een fraai exemplaar. Uit naam van Don, Esther en Wangari (en de vrede) zal het een mooi plekje in Londen krijgen. Hopelijk in mijn eigen - nog te vinden - achtertuin. Waar niemand het me kan afpakken.

de x-factor van tony blair

Grappig filmpje

when harry met sandhurst

Een Britse roddelkrant schrijft vandaag dat prins Harry (22) mogelijk voor het einde van deze maand wordt uitgezonden naar Irak. De jongste zoon van prins Charles en wijlen Lady Di zal volgens de Daily Mirror meer dan zevenduizend Britse troepen in Basra, ten zuiden van Bagdad, versterken. Harry heeft een officiersopleiding gevolgd aan het prestigieuze Sandhurst.

Een woordvoerder van het koningshuis weigerde commentaar te geven, terwijl het defensieministerie reageerde dat de bewering 'geheel speculatief' is. ,,Er zijn nog helemaal geen besluiten genomen over welke eenheden het van de huidige troepen zullen overnemen'', aldus een persvoorlichter.

Eerder deze maand schreef de Daily Telegraph al dat defensiespecialisten bezig zijn met een plan om de prins uit te zenden zonder hem bloot te stellen aan riskante situaties. Harry is na vader Charles en broer William de derde in de lijn van troonopvolging.

laatste beul van schotland (2)

The Last King of Scotland won vanavond drie Bafta Awards, de Britse filmprijs die dit jaar voor het eerst werd gepresenteerd door Jonathan Ross. In de zes afgelopen jaren was Stephen Fry de Master of Ceremony. Acteur Forest Whitaker, die de rol van de Oegandese dictator Idi Amin vertolkte, was gekozen tot beste acteur. Verder kreeg de film een Bafta voor beste Britse film en voor het beste aangepaste script.

De film deed het stukken beter dan bijvoorbeeld de nieuwe James Bond, Casino Royale, die negen nominaties had maar alleen de prijs voor beste geluid won. Het was een tikkie meer dan The Departed en The Devil Wears Prada die bij elkaar opgeteld elf keer genomineerd waren maar alle awards misliep.

Helen Mirren won de Bafta voor Beste Actrice. Ze speelde de hoofdrol in The Queen, dat tevens de prijs voor beste film won tijdens de Londense ceremonie. Genomineerde Judy Dench zei op de rode loper voordat de uitreiking plaatsvond: ,,Er is voor mij geen enkele kans te winnen vanavond - ik ben een gokker dus zet mijn geld in op Helen.'' Whitaker en Mirren worden beiden getipt voor een Oscar over twee weken.

winterweertje (2)

Nou, de sneeuw in Londen hield tot welgeteld tien uur in de ochtend aan - alvorens het veranderde in een druilerige regen. Op het moment dat ik van huis vertrok, liep ik nog bouwvakkers tegen het lijf die elkaar met sneeuwballen bekogelden, alsmede kinderen die het schoolplein af renden en uitriepen 'No school today!!!'.

Ook lukte het me nog om twee foto's te maken en op mijn achterwerk te vallen, waardoor ik toch even huiswaarts moest keren om een andere broek en stevige schoenen aan te trekken. Maar tegen de tijd dat ik bij een conferentie was aangekomen waar ik anderhalf uur eerder had moeten zijn, was het zeikweer begonnen en verviel Londen in de traditionele treurnis.
Tot zover de ergste sneeuwval in zeven jaar tijd. Pf.

laatste beul van schotland

Ik moest even slikken, maar die brok in mijn keel wilde niet zakken. Het zien van de film The Last King of Scotland was een verstorende ervaring. De stilte die volgde in de Londense bioscoop was oorverdovend, de ingehouden tranen voelbaar. Forest Withaker heeft de Golden Globe al op zak voor zijn vrije vertolking als dictator Idi Amin uit Oeganda.

Hij speelt de charismatische leider die net een coup heeft gepleegd en gouden bergen belooft aan de bevolking. Dat hij zich weet te ontpoppen tot de meest brute dictator die Afrika ooit heeft gekend – niet voor niets luidt zijn bijnaam ‘De Slachter van Afrika’ – zag zelfs zijn persoonlijke arts en adviseur/rechterhand, de Schot Nicholas Garrigan niet aankomen.

Nicholas, een fictioneel karakter, wordt gespeeld door James McAvoy. Hij ontmoet Amin in 1971 als hij naar Oeganda is gereisd om vrijwilligerswerk te doen. Stapsgewijs ziet de jonge dokter de nieuwe dictator uitgroeien tot een psychopatische overheerser die tijdens zijn bewind tot 1979 ruim 300.000 burgers vermoordt, waaronder eigen gezinsleden.

Uiteindelijk vindt Nicholas het lef zich te verzetten tegen zijn eerdere vriend en nu grootste vijand. De filmtitel - De Laatste Koning van Schotland - verwijst naar de naam die Amin zichzelf had gegeven, geinspireerd door zijn onuitlegbare voorliefde voor alles wat Schots is.

Regisseur Kevin Macdonald is erin geslaagd zelfs de bioscoopbezoeker te verwarren; eerst zet hij Amin neer als de meest plezierige, gevoelige en verantwoorde leider waar je als burger op kunt hopen. En als je dan een beetje van hem bent gaan houden, openbaart zich zijn duistere kant. Het maakt de pijn en het verdriet des te groter. Plak de naam Withaker maar vast op die Oscar.

De film is vanaf vandaag in Nederland te zien.

winterweertje

In Engeland en Wales werd vandaag een 'snow alert' afgekondigd; we kunnen ergens tussen de vijf en vijftien centimeter sneeuw verwachten.

De voorspelling is dat de vlokken onze daken, straten en tuinen bereiken op woensdagnacht. Dt betekent dat het voor forenzen een nachtmerrie wordt op donderdagochtend naar het werk te komen. Ik denk dat ik maar lekker binnen blijf. Van sneeuw komt in Londen doorgaans weinig meer terecht dan een zwarte glibberige muk die een mens alleen maar heel erg mistroostig maakt.

Dit keer is echter voorspeld dat de Britse hoofdstad de ergste sneeuwval in zeven jaar tijd tegemoet ziet. Dus misschien moet ik er toch op uit om wat mooie plaatjes te schieten...

Het openbaar vervoer weet er traditioneel niet goed mee overweg. Deze maand was drie centimeter sneeuw al genoeg om de metro, treinen, wegen en vliegvelden helemaal op tilt te krijgen. Acht van de tien metro's - je weet wel, die karretjes die onder de grond rijden - liepen vertraging op. British Airways annuleerde 31 vluchten. De Londense snelweg M25 stond muurvast door talloze ongelukken (maar dat die muurvast stond is eigenlijk geen nieuws).

Zie hier een filmpje uit 1963 toen Londen werd getroffen door pakweg zestig centimeter sneeuw. De stad was twee maanden lang helemaal uit haar doen. Ik ga mijn wollen wanten maar eens opzoeken...

super super bowl

Afgelopen nacht vierde ik feest in de Londense zaal Battersea Evolution met vierduizend American football-fanaten. Op grote schermen volgden we - samen met honderd miljoen kijkers wereldwijd - hoe Indianapolis Colts de Super Bowl XLI won, door Chicago Bears met 29-17 te verslaan. Een vriend had tickets gewonnen voor deze happening, die een enorme indruk op me maakte. Waarom? Omdat ik leerde dat Britten in voetbalshirts van elk willekeurig team door elkaar kunnen lopen, zonder elkaar de huid vol te schelden, met bier te overgieten of het ziekenhuis in te slaan. Liefhebbers van American football zijn warempel echte sportliefhebbers, en niet hooligans zoals veel van hun 'soccer'-liefhebbende landgenoten.

Vanaf de kick-off om 23.18 uur voelde ik de extase van het evenement; ik dronk uit plastic flesjes light beer, at hotdogs en floot mee toen de cheerleaders op het centrale podium verschenen om de mannen in de zaal in vervoering te brengen. Het was hoogst vermakelijk te zien hoe honderden mobiele telefoons met camera de halfblote meiden vereeuwigden.

Met het grootste geduld werd me uitgelegd hoe de spelregels in elkaar steken, ik hoefde me niet bedreigd te voelen toen ik per ongeluk voor het verkeerde team begon te juichen, en zelfs op het damestoilet werd ik vrolijk aangesproken. Je moet je voorstellen dat de Britten met hun stiff upper lip nimmer met vreemden praten alvorens te zijn geïntroduceerd.

In de pauze kroop burgemeester Ken Livingstone op het podium om te melden dat het hem is gelukt de Miami Dolphins en de New York Giants op 28 oktober naar het Wembley Stadion te krijgen. Londen is dit jaar al gaststad voor de Tour de France, ze probeert de Formula 1 Grand Prix in haar straten te krijgen, maakt zich op voor de Olympische Spelen 2012 en krijgt nu dan ook de allereerste American football-wedstrijd die ooit buiten de grenzen van Amerika zal worden gespeeld. Tienduizend Amerikaanse fans worden die dag in de Britse hoofdstad verwacht.

Het ontging me waarom de jongens in Battersea Evolution vannacht zo hard 'boe' riepen toen Ken verscheen. Hij zal wel onpopulair zijn vanwege zijn vermeende anti-Amerikaanse houding. Of misschien zijn ze wel boos over zijn torenhoge tolheffing in de binnenstad (iemand stuurde vandaag nota bene een bombrief naar het centrale tolkantoor). Offe... wie weet is de iele, fragiele Ken gewoon niet 'cool' genoeg voor al die stevige American footballers.

Ik gaf de jongens waarmee ik de bühne deelde een verbale draai om de oren, omdat ik vond dat ze Livingstone best wat meer dankbaarheid mochten tonen voor dit grootste Super Bowl feest in Engeland ooit, en voor zijn inspanningen om NFL naar Londen te halen. Daarop lieten ze hun hoofden hangen en gaven hem een bescheiden applausje... Heerlijk, zoveel makke schaapjes in wolfskleren.

mourinho's mijmeringen

Ben gisteren bij de trainingsvelden van Chelsea in Surrey geweest, waar het Chinees Olympische voetbalteam twee weken te gast is. Ik mocht warempel even met de charismatische José Mourinho spreken. Op de foto die ik van hem maakte kun je zien dat hij niet al te happy kijkt.

Hij probeerde zich te concentreren op het Chinese team dat hij welkom heette met de woorden: ,,We zijn een open club, we hebben niets te verbergen en alles te delen.'' Mooie woorden van the 'Special One'. Maar intussen leken zijn gedachten uit te gaan naar Ashley Cole die woensdag in de champions wedstrijd tegen Blackburn Rovers op een brancard van het veld werd gedragen.

Het huilen stond de manager nader dan het lachen: met een hinkelende Joe Cole, Khalid Boulahrouz, Arjen Robben en nu ook Ashley Cole is zijn verdediging flink verzwakt. Zelfs bij het noemen van Chelseas overwinning op Blackburn gingen gisteren zijn mondhoeken niet omhoog staan.

Is het wel Cole die Mourinho's gemoederen bezighoudt, of overpeinst hij zijn eigen vertrek? Het is een vraag die op ieders lippen brandt sinds Britse kranten deze week de bewering van elkaar overtikten dat hij het na dit seizoen wellicht voor gezien houdt. Bij aanvang van het seizoen had Mourinho immers gezegd dat te overwegen. Gisteren antwoordde hij: ,,Ik heb dit seizoen veel meer genoten - het heeft me aangemoedigd te blijven.''

Maar opeens was daar dat ondeugende trekje in zijn mondhoek. Die glinstering in zijn ogen. Het was alsof hij wilde zeggen: ,,Je zoekt het zelf maar uit of ik de waarheid spreek of dat ik je met een kluitje in het riet stuur.'' De Machtige Melanchomaniak Mourinho zal misschien wel nooit te doorgronden zijn. In elk geval niet door journalisten. Niet voor niets is één van zijn geroemde uitspraken: ,,Als ik na het spel naar de persconferentie ga, is het spel nog niet over.''

We hebben het maar mee te spelen...