zondag, januari 28, 2007

fearless men and fast cars (4)

Het tragische ongeluk van Richard Hammond - de Top Gear-presentator die een zogeheten jetcar bestuurde met een snelheid van zo'n 500 kilometer per uur, in botsing kwam en dit wonderwel overleefde - wordt vanavond uitgezonden in de eerste aflevering van een nieuwe serie Top Gear. Richard zal worden geïnterviewd door collega Jeremy Clarkson. Wie nieuwsgierig is: kijk om 21 uur (Nederlandse tijd) op BBC2. Hier is het verhaal dat ik twee jaar geleden over het programma schreef.

(bron foto: BBC)

woensdag, januari 24, 2007

women for women international

Vanmorgen heb ik mijn eerste brief geschreven naar Agnes, mijn 'sponsored sister' in Rwanda. De brief is bedoeld om mezelf aan haar voor te stellen, en haar houvast te bieden in de moeilijke leefsituatie waarin zij verkeert sinds de genocide. Met mijn sponsorgeld kan ze een opleiding volgen, haar kinderen voeden of een eigen bedrijfje opzetten. Ook doorloopt ze een programma via Women for Women International, de organisatie die de sponsoring verzorgt.

Over Women for Women International en oprichter Zainab Salbi schreef ik afgelopen november een artikel. Ik was er zelf erg door geraakt, kocht Zainabs boek voor al mijn vriendinnen in Engeland en gaf het als kerstkado. Tot mijn spijt drukte geen van de kranten mijn artikel af. Andere onderwerpen zullen wel voorrang hebben verdiend. Desondanks vind ik het nog steeds een initiatief dat om aandacht schreeuwt, dus gooi ik mijn verhaal maar op de blog. Je kunt het hier lezen. Wel doen! Ik zal me er stukken beter door voelen. Zainab en Agnes trouwens ook.

dinsdag, januari 23, 2007

the city that never sleeps...

Het is toch leuk als je mensen in bijzondere baantjes kent. Vrienden van me werken achter de coulissen van het theater Lyric, waar Cabaret momenteel speelt. Gisteravond werd ik door hen meegenomen naar een bijzondere uitvoering van de veelgeprezen musical Avenue Q. Het was een nachtvoorstelling voor mensen die werken in de West End. Zij kunnen door hun eigen werk pas na elven 's avonds een voorstelling bezoeken. Sinds Cats op het toneel stond in de jaren tachtig was dit niet meer gebeurd.

Kaartjesverkopers, geluid- en lichtmensen, regisseurs, acteurs, allemaal kwamen ze bij elkaar in het Noël Coward Theatre. Ze vormen het meest enthousiaste publiek dat ik ooit heb gezien! Als een grote famile begroetten ze elkaar, zwaaiden ze naar mensen die ze herkenden aan de andere kant van de zaal, kletsten ze over hun werk en verwelkomden ze de spelers op het toneel met lachsalvo's, luid applaus en hilarische opmerkingen die alle dankbaar in ontvangst werden genomen.

Avenue Q is 'the place to live' als je het je niet kunt veroorloven ergens anders te wonen. Het is een fictieve straat in New York waarin poppen wonen die net als in Sesamstraat op kinderlijke wijze nieuwe dingen leren... alleen gaat het niet over optellen en kleuren herkennen, maar over onderwerpen als werkloosheid, racisme en homoseksualiteit. In onverbloemde taal. Ik rolde van mijn stoel van het lachen, de rest van het levendige publiek bulderde mee. Zij weten als geen ander het podiumwerk te waarderen.

Na afloop van de voorstelling - het was twee uur 's nachts - togen we naar Players in Broadwick Street en Downstairs at the Phoenix in Charing Cross Road; theatercafés die na acht uur 's avonds en in de weekends alleen toegankelijk zijn voor West End-medewerkers. Het zijn plekken in Londen waar weinigen het bestaan van kennen, maar waar film- en theaterliefhebbers samenkomen en musicalsterren nog eens achter de piano kruipen om beschonken een deuntje uit hun optreden te pingelen. Het is een eigen wereld. West Enders leven als mollen; ze komen 's middags een keer boven de grond en kruipen pas diep in de nacht weer onder de wol.

Het enige waar ik aan moest wennen was de celebrity-status. Veel tv- en filmhelden in Londen staan bij tijd en wijle op de planken. En komen dus in de late uurtjes in deze 'members only' cafés. Ik zag Noel en Julian van de Mighty Boosh, Dick Fiddy van het British Film Institute en James McAvoy. James McAvoy! Hij is één van mijn grote helden! Hij speelt in de succesvolle Britse serie Shameless en in de net uitgekomen film The Last King of Scotland. Hij is genomineerd voor een Bafta. Vorig jaar won hij de Rijzende Ster Bafta.

Toen ik oog in oog met hem stond, moest ik even slikken... terwijl het ventje acht jaar jonger is dan ik! Ik bestelde een biertje, knikte hem vriendelijk toe en liet hem met rust. Hij knikte terug en kaartte verder met zijn vrienden. Het is ongepast om iemand in deze 'members only' bars te belagen; ze komen hier juist om zichzelf te zijn. Dus kroop ik stilletjes naar mijn stoel en verdronk mijn verdriet. 'It's official', dacht ik nog. 'I am starstruck'.

maandag, januari 22, 2007

geencommentaar.nl

Klik hier om mijn eerste bijdrage aan de weblog Geen Commentaar te lezen .
Mijn GPD-collega Remco Reiding, die een eigen blog heeft, levert sinds kort ook bijdragen. In de gaten houden dus!

vrijdag, januari 19, 2007

buiskluisteren (4)

Mijn GPD-bijdrage over Celebrity Big Brother is overigens hier te lezen.

ik dacht al...

...waar blijven de grappen over de verhuizing van de Beckhams naar LA?

Wist je trouwens dat als je 'David Beckham LA' in Google typt, je een lijstje telefoonnummers van bestaande Beckhams in LA gepresenteerd krijgt? Frappant. Geruchten gaan dat David interesse heeft getoond in de Scientology kerk (Cruise control heet dat), maar Victoria moet er niet zoveel van hebben. Ik denk dat ze vreest een deel van hun (zijn) salaris te moeten doneren

donderdag, januari 18, 2007

buiskluisteren (3)

Channel 4 had dus helemaal gelijk. Het zou niet lang duren voordat de kijkcijfers weer zouden aantrekken voor het reality-programma Celebrity Big Brother, zo stelde de Britse zender. Dat racistische uitlatingen nodig waren om die groei in belangstelling te bereiken, had niemand kunnen bevroeden.

Ik moet je eerlijk bekennen: ik heb het niet gezien. Ik had immers besloten om geen CBB meer te kijken. Maar de kranten en televisieprogramma's in Engeland liegen er niet om. Wóest zijn ze, om wat er allemaal gebeurt met Shilpa, de uit India afkomstige Bollywood-ster die het slachtoffer is van de discriminerende opmerkingen in het huis.

In India zijn straatprotesten uitgebroken en de Britse mediaregulator Ofcom heeft duizenden klachten over het programma binnengekregen. De politiek bemoeit zich er inmiddels ook mee; premier Tony Blair, minister van financiën Gordon Brown en de Londense burgemeester Ken Livingstone hebben allemaal publiekelijk hun afkeur over CBB uitgesproken.

Shilpa's publicist Dale Bhagwagar probeert de boel te sussen door te verklaren dat Shilpa zich niet eens bewust is van de racistische opmerkingen, omdat de meeste worden gemaakt als ze zelf elders in het huis is. De laatste berichten spreken dat tegen: Shilpa is zich terdege bewust van wat haar wordt aangedaan.

Zal ik vanavond toch maar weer kijken, omdat het beter is als journalist het nieuws uit de eerste hand te krijgen? Of voed ik daarmee de kijkcijfers van een programma dat juist zou moeten worden geboycot? Reacties welkom.

maandag, januari 15, 2007

blair naar oorlogstribunaal?

Vanavond wordt door de programmamakers van de Britse zender Channel 4 een satire over Tony Blair uitgezonden. Lees mijn artikel hier.

Wat vind je, moet Tony Blair voor het internationaal gerechtshof in Den Haag verschijnen? Of mag hij geen oorlogsmisdadiger worden genoemd? Ik hoor graag je mening.

Wil je de trailer en previews van het programma zien, klik hier.

(bron foto: Channel 4)

vrijdag, januari 12, 2007

uitgerookt

Nou, week twee van het jaar zit er weer op - da's al twee weken niet roken voor deze dame. Lees hier de column die ik over deze ervaring heb geschreven voor de economie-pagina's van de GPD-kranten.
(bron cartoon: Pete Wagner)

woensdag, januari 10, 2007

lik een zebrapad


De Beatles staan op een nieuwe collectie Britse postzegels, lees (een ingekorte versie van mijn artikel) hier.

maandag, januari 08, 2007

buiskluisteren (2)

Voor eenieder die werkelijk geïnteresseerd is (hoor ik jullie al blij opspringen uit je stoel?) hier een briefing over de stand van zaken rond Celebrity Big Brother. Nou ik kan u met recht mededelen: het is alweer huilen met de pet op. Binnen een halve week ben ik van mijn nieuwe geloof gevallen. Waarom denk je anders dat ik rond dit tijdstip voor de computer zit?
Celebrity Big Brother is geen jota aan. Er worden zoveel flauwe geintjes uitgehaald met de bewoners, dat punkzanger Donny Tourette uit protest over het hek is geklommen (waarmee hij zich automatisch diskwalificeerde) en filmmaker Ken Russell boos is opgestapt. Bollywood-ster Shilpa Shetty loopt alleen maar te huilen en Jermaine Jackson kan helemaal geen woord meer uitbrengen - die piept maar wat.
Ik prees mijn intellect en dacht: Zie? Big Brother is gewoon beneden mijn niveau (as if). Maar nou blijkt de halve Britse natie het al voor gezien te houden. Hmpf. Toen de show op woensdag begon, trok ze gemiddeld 7,1 miljoen kijkers. Gisteravond was dat nog maar 3,2 miljoen. En zaterdag scharrelden met moeite 2,8 miljoen kijkers voor de buis. Die moeten zich echt kapot hebben verveeld, of hun afstandbediening was kapot. Volgens Channel 4 die het programma uitzendt is dit allemaal heel normaal; vorig jaar zaten ook dips in de kijkcijfers maar die trekken wel weer aan. Hmmm... it goes without saying dat ik u hiervan op de hoogte houd.

kelly family

Och jee, de Britten hebben weer een stok om de regering mee te slaan. Minister Ruth Kelly, tot acht maanden geleden verantwoordelijk voor onderwijs, heeft haar kind van een staatsschool gehaald en hem ingeschreven bij een privéschool (jaarlijkse studiekosten: 22,500 euro). Vandaag hield ze een emotioneel betoog waarin ze haar beweegredenen uitlegde.

Ze vroeg om mededogen voor haar keuze; haar zoontje lijdt aan dyslexie (woordblindheid) en gaat nu naar een school die is gespecialiseerd in dit leerprobleem. Haar wordt echter hypocrisie verweten. Als minister van onderwijs - vermoedelijk het moment waarop ze besloot haar kind over te plaatsen - heeft ze klaarblijkelijk geen vertrouwen gehad in het staatssysteem. En dat terwijl Labour er de afgelopen jaren beleid van heeft gemaakt om kinderen met leerproblemen in reguliere scholen te onderwijzen, reden waarom talloze speciale scholen zijn gesloten.

Als kind ging Ruth Kelly zelf naar privéscholen, in Millfield en Westminster. Waar ze nu woont, had ze kunnen kiezen uit een twintigtal staatsscholen binnen haar postcodegebied (ouders kunnen hun kinderen alleen laten registreren op staatsscholen binnen een bepaalde straal rond hun huis). Volgens onderwijsrapporten geven 14 van deze 20 basisscholen een goede begeleiding aan kinderen met leermoeilijkheden. Zes hiervan worden zelfs beoordeeld als 'excellent' en 'eersteklas'.

Gelukkig kreeg Kelly niet alleen bijval van haar eigen partij, inclusief premier Tony Blair, maar tevens van de oppositie. Tory-leider David Cameron gaf zijn goedkeuring aan de motieven van de minister: ,,Ik denk niet dat ze hypocriet is. Je moet eerst als ouder denken, dan pas als politicus. Het zou huichelachtig zijn geweest als Labour het privéonderwijs had willen afschaffen en Kelly haar kind daar dán naartoe had gestuurd. Maar de partij is geen voorstander van het afschaffen van privéscholen, dus denk ik niet dat zij hypocriet is.''

Laten we hopen, voor Ruth Kelly en haar kind, dat het daar bij blijft. Maar iets zegt me dat de Britse tabloids hier nog niet het laatste woord over hebben gesproken...

(foto: Ruth Kelly, bron: ePolitix)

donderdag, januari 04, 2007

denkend aan holland...

Elk jaar krijgen de correspondenten van de GPD als kerstpakket een stapel boeken (manden met versnaperingen heelhuids door de douane jassen is lastiger) en daar ben ik altijd zo blij mee. Zo was twee jaar geleden mijn grote favoriet Verkleed als Mens van Wouter van Oorschot, hetgeen me deed terugverlangen naar de Nederlandse stad. Dit jaar zat ik te zuchten van geluk tijdens het lezen van Boven is het Stil van Gerbrand Bakker, een hunkering naar het Hollandse platteland. Het is een aanrader. Met name voor de plattelandsliefhebbende ex-pats onder onsch.

Dat in beide vertellingen het leven van de hoofdpersoon wordt overschaduwd door de dood van een broer berust op toeval (or is it?)

buiskluisteren

Allereerst wens ik jullie allemaal een geweldig 2007. Als je net als ik een enorme waslijst goede voornemens hebt bedacht, maak dan je borst maar nat. Ik ben reeds drie hele dagen rookvrij en zit te stuiteren op mijn stoel. Verder ben ik gaan hardlopen, drink ik minder, mediteer ik meer en zit er weer een beetje ritme in mijn dag. En ik voel me supergoed. Zal ook wel te maken hebben met een zojuist afgesloten vakantie... ben benieuwd hoe lang we dit gevoel vasthouden.

Een andere reden waarom ik me goed voel, en nu daalt mijn intellect gelijk naar niveautje Essex Girl: ik keek gisteren naar de opening van een nieuwe serie Celebrity Big Brother hier op Channel 4. En de deelnemers zijn geweldig! Wat dacht je van de combinatie Jermaine Jackson(broer van...), Leo Sayer (You make me feel like dancing!), filmregisseur Ken Russell, No.1 Bollywood Ster Shilpa Shetty, punkzanger Donny Tourette en, jawel: Dirk Benedict die Face speelde in The A Team. Ik ben he-le-maal gelukkig...

Samen met twee vrienden uit Nederland ging ik begin dit jaar naar een club in Camden waar de Towers of London (band van Donny Tourette) optraden... wisten wij veel. De hele tent werd afgebroken door deze old school London punks die zich kleden en gedragen als Mötley Crue en zorgen voor totale puinhoop. Niet helemaal mijn ding, maar ik heb me suf gelachen (op veilige afstand van de duikende en vechtende bandleden en toeschouwers).

Ben benieuwd of Donny nog zo'n grote mond heeft tegenover legendes als Jermaine Jackson en Dirk Benedict. Mij vind je aan de buis gekluisterd.